«زیرا که باید همگی بمیریم…»
عاقبت زمین، زمان را می‌خورد
قهرمان قصه زندگی خود هستید
اپیدمی وحی الهی مطابق با سفر اعداد
مقایسه زن مظلوم ایرانی با تروریست فلسطینی شرم‌آور است
و روح یهوه بر تو مستولی خواهد شد
ایمان‌گرایی موجب تعلیق اخلاق می‌شود
باستان‌گرایی مشروطه، آینده‌نگرانه بود
چپ افراطی به ورطه واکنش‌گری صرف می‌افتد
گفت شما مهمان مایید
درد بازگشت به خانه
سگ سیاهی که آیین را از ما گرفت
دیدار با خداوند
روانشناسی و علوم غریبه
نی! بلکه پادشاه خواهیم داشت
تجاوز به زن در عهد عتیق
هومبان بزرگ‌ترین خدای ایلام
به مرز قصه‌های کهنه می‌تازم…
بزنگاه براندازی امروز، و‌شرایط مهیاست
دوستان خدایی
اولین برف مونریال ۲۰۲۴
اولین برف ۲۰۲۴ مونریال
قهر خدایان
شموئیل سه بار نام خود را می‌شنود…
آینده‌هراسی پس از هر ابداع جدید
پسر گناهکار به امید بخشودگی نزد پدر بازمی‌گردد
روزی روزگاری تهران- دره پونک ۱۳۹۷/۰۳/۰۲
داستان بی‌بی‌سه‌شنبه
با در آهنی زندان نمی‌توان جلوی کسانی را گرفت که مرز میان مرگ و زندگی را هم نادیده می‌گیرند…
مردم شبه‌جزیره در عصر پیامبر لخت زندگی می‌کردند…
تو فقط هستی که باشی…
ارزش زندگی و جان انسان‌ها در جوامع بدوی به روایت «لورنس عربستان»
درباره کلیشه‌های «ضداستعماری» به بهانه گفتگو درباره فیلم «لارنس عربستان»
هارمونی ازلی در بهشت
وطن بستر خاطرات مثبت ما از گذشته است…
چون روز دیگر آید…
صبح پیروزی
خرده‌گیران سیاسی، کمکی به براندازی نمی‌کنند
در دفاع از بیانیه شاهزاده- ۲۴ آبان ۱۴۰۳
بابک به روایت چوکسی
تنها آغوش تو مونده…
در این کانال از نگاه فلسفه به جهان و انسان می‌پردازم تا مورد سنجش قرار بگیرد. جمله طلایی هگل در مقدمه «پدیدهشناسی روح» را پس ذهن دارم که «... شاید ترس از خطا، همان خطاییست که از آن میترسیم...» و به خود یادآوری میکنم که نام فلسفه همواره با فضیلت گره خورده بوده است. هرمیاس را به یاد دارم که پیش از مرگ، برای ارسطو پیامی فرستاد که «من کاری ناشایست از دید فلسفه نکردم!» زیر شکنجه ماموران هخامنشی مُرد تا طرح حمله مقدونیان را افشاء کند اما نکرد و در فضیلت وطندوستی جان باخت. ارسطو، متاثر از مرگش، او را شاه آتارنیوس نامید و به افتخارش شعری سرود:
ای فضیلت، که با جنگ به چنگ میآیی،
و جایزهای میبخشی که از همه جوایز زمینی گرانبهاتر است،
یا انسان را به آسمانها برمیکشاند.
چه کسی از فرزندان یونان آرزو نمیکند،
که زیستن به سبک تو را برگزیند، و مرگی را پذیرا شود
که از ساعتهای خسته نمیهراسد، و از نفس آتشین روی برنمیتابد؟
... آشیل و ایاس به عشق تو،
به قلمرو شب و تاریکی فرو رفتند؛
و شاه آتارنیوس، در رویای تو،
آفتاب خندان را برای همیشه ترک کرد...