Κάναμε τα πρώτα μας ochos σε σπίτια φίλων. Οι μελωδίες που ακούσαμε άγγιξαν κι άλλους κι άρχισαν να ξεπηδούν δειλά οι πρώτες milongas. Κάποιοι από μας ταξιδέψαμε μίλια μακριά για να δούμε τη πηγή του, να εμβαθύνουμε, να ανακαλύψουμε το μυστικό του και να προσπαθήσουμε να το διαδώσουμε γυρίζοντας πίσω.
Καθημερινά ολοένα και περισσότεροι εθιζόμαστε στο μικρόβιο του χορού που έχει τη δύναμη να κάνει τα δύο σώματα ένα. Μαθαίνοντας αυτόν τον κώδικα επικοινωνίας ξαφνικά ανυπομονούμε να φτάσει ο δείκτης στα μεσάνυχτα και βιαζόμαστε να βρεθούμε στις σάλες, όπου μοιραζόμαστε όλοι το ίδιο πάθος! Όμως ο κύκλος μεγαλώνει και οι ανάγκες αυξάνονται, το βράδυ δεν μας είναι πια αρκετό και η μέρα είναι μεγάλη, θέλουμε να χορεύουμε συνέχεια...
Βρεθήκαμε στα σοκάκια της παλιάς Αθήνας.. στα τόσα ερεθίσματα το βλέμμα μας στάθηκε σε μια εικόνα, που θύμιζε Αργεντινή. Ήταν η είσοδος ενός μαγαζιού.. κοιταχτήκαμε κι αποφασίσαμε να αφεθούμε στην απληστία αυτής της επιθυμίας...