Να γυρίζεις τη γης και να βλέπεις
-να βλέπεις και να μη χορταίνεις-
καινούρια χρώματα και θάλασσες
κι ανθρώπους κι ιδέες,
και να τα βλέπεις όλα σα για πρώτη φορά,
και να τα βλέπεις όλα σα για τελευταία φορά,
με μακρόσερτη ματιά,
κι έπειτα να σφαλνάς τα βλέφαρα και να νοιώθεις τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα σου ήσυχα,
τρικυμιστά,
όπως θέλουν,
ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρησάρα του ο καιρός,
να κατασταλάξει το ξαθέρι
απ'όλες τις χαρές και τις πίκρες σου
-τούτη η αλχημεία της καρδιάς,είναι θαρρώ,
μια μεγάλη αντάξια του ανθρώπου ηδονή-
...................................................................
Η εξομολόγηση τούτη μακάρι να'χει την αξία μιας καλής πράξης
τίποτε περισσότερο δεν πεθυμάει.
Γιατί δεν κάνω τέχνη,αφήνω την καρδιά μου να φωνάζει.
"Βγάζω την ελπίδα μου σα λαμπερό διαμαντικό απ το πυξίδι της,την καρδιά μου"
~Νίκος Καζαντζάκης~