Welcoem to posts!!
in the future - u will be able to do some more stuff here,,,!! like pat catgirl- i mean um yeah... for now u can only see others's posts :c
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Κάποιος από τους παρακαθημένους είπε: "Μακάριος αυτός που θα φάγει στην Βασιλεία του Θεού."
Και ο Κύριος είπε την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου, πού καλεί ο Θεός τους ανθρώπους να πάνε στην Θεία Λειτουργία για να τραφούν.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΔΩ ΣΤΗ ΓΗ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΌΧΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ!!!
Ο άνθρωπος έχει σώμα και ψυχή. Και όπως έχει ανάγκη το σώμα να τρέφεται από την τροφή του. Το ίδιο και η ψυχή έχει ανάγκη να τρέφεται από την τροφή της που είναι η Θεία Κοινωνία.
Αλλά εμείς οι άνθρωποι έχουμε προτεραιότητα στην ζωή μας την τροφή του σώματος.
Η προτεραιότητα της ζωής μας θα έπρεπε να είναι η τροφή της ψυχής όπως μας δίδαξε ο Κύριος: Ιω. 6,27 ἐργάζεσθε μὴ τὴν βρῶσιν τὴν ἀπολλυμένην, ἀλλὰ τὴν βρῶσιν τὴν μένουσαν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἣν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὑμῖν δώσει·
"Ματθ. 6,33 ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν."
Αυτός ο λόγος του Κυρίου γίνεται πραγματικότητα στην ζωή μας όταν έχουμε προτεραιότητα την Θεία Λειτουργία που είναι και η πιό ουσιαστική προϋπόθεση για την συμμετοχή μας σε αυτήν.
Αλλά εμείς αδιαφορούμε.."Λουκ. 14,18..καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες...ἔχε με παρῃτημένον."
Και ο Θεός θέλει τόσο πολύ να πάμε στην Θεία Λειτουργία που φτάνει στο σημείο να πει: "Λουκ. 14,23 ..ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκος μου."
Αλλά εμείς αδιαφορούμε να πάμε στην Θεία Λειτουργία κάθε φορά που έχουμε την δυνατότητα να πάμε, γιατί όταν τελείται καθημερινά, τότε οι εκκλησίες είναι σχεδόν άδειες.
Και μόνο όταν έχει κάποια γιορτή πηγαίνουμε στην Θεία Λειτουργία.
Αλλά τότε που θα πάμε για να κάνουμε το "καθήκον" μας για τά "χρόνια πολλά" και όχι ως υπαρξιακή ανάγκη, τότε όμως δεν θα γευτούμε το δείπνο.
Γιατί όπως δεν μπορεί να τραφεί το σώμα μας εάν τρώμε μόνο κάθε γιορτή το ίδιο ισχύει και για την ψυχή μας.
Αυτό ακριβώς εννοεί ο Κύριος:
"Λουκ. 14,24 λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου."
219 - 0
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης:Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από ‘δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο. Όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο. Έτσι είναι, που σας το λέγω. Είναι σωστό, αληθινό αυτό, πιστέψτε με! Έργο μας είναι προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν’ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. Έτσι θα μας αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μας γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς.
Αυτή η χαρά είναι δώρο του Χριστού. Μέσα σε αυτή τη χαρά θα γνωρίσουμε τον Χριστό.
317 - 0
Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας:
"Ὅπως ἔχουμε ἀναφέρει, ἡ θεία Χάρις μεταδίδεται ἐπίσης μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν προσευχή. Δι' αὐτῶν ὁ ἄνθρωπος φωτίζεται καί ἐνισχύεται στόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς του. Αὐτή ὅμως ἡ Χάρις πού παίρνει ὡς ἐνίσχυσι, δύναμι καί σοφία, εἶναι μερική.
Ἡ ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΑ θεία Χάρις, μεταδίδεται μέ τά Μυστήρια, χωρίς τά ὁποῖα εἶναι ἀδύνατον νά εὕρη ὁ ἄνθρωπος τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς του."
471 - 0
Αγίου Αμβροσίου Μεδιολάνων: ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΆΞΙΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΙΟ ΑΡΤΟ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΆΞΙΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΔΕΧΘΗ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ.
"Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον."
Προτού εκφωνήσει ο ιερέας, κατά την Θεία Ευχαριστία, τα λόγια του Χριστού: «Λάβετε φάγετε… πίετε εξ αυτού πάντες…», αυτό που προσφέρομε ονομάζεται άρτος. Μετά την εκφώνησι δεν το ονομάζομε πια άρτο, αλλά Σώμα.
Γιατί, όμως, στην Κυριακή προσευχή, την οποίαν απαγγέλλομε μετά τον καθαγιασμό, λέμε «τον άρτον ημών»;… Αλλά, προσθέτομε «τον επιούσιον», δηλαδή τον απαραίτητο για την συντήρησι της ουσίας· την υπόστασι της ψυχής μας δεν την ενισχύει ο άρτος ο υλικός, που μπαίνει στο σώμα μας, αλλ’ ο άρτος ο ουράνιος· τον ονομάζομε, όμως, κι «επιούσιο», που σημαίνει επίσης «καθημερινό», γιατί οι αρχαίοι ονόμαζαν την «αύριον»: «επιούσαν ημέραν». Έτσι εκφράζομε δύο έννοιες με μια λέξι.
Εάν, όμως, ο άρτος αυτός είναι και καθημερινός και απαραίτητος για την συντήρησι της ουσίας, γιατί περιμένομε να περάση ένας ολόκληρος χρόνος, για να μεταλάβωμε; ας λάβωμε κάθε ημέρα αυτό που μας χρειάζεται κάθε ημέρα.
Ας ζούμε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να είμεθα άξιοι να μεταλαμβάνωμε κάθε ημέρα. ΓΙΑΤΙ, ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΆΞΙΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΙΟ ΑΡΤΟ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΆΞΙΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΔΕΧΘΗ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ.
Ο Ιώβ προσέφερε κάθε ημέρα θυσία για τους γιους του, από φόβο μήπως διέπραξαν κανένα αμάρτημα με τα λόγια ή με τις ενθυμήσεις της καρδιάς τους (Ιώβ α’, 5). Και μεις ακούμε πως, κάθε φορά που προσφέρεται η αναίμακτος θυσία, αναπαριστάνεται ο θάνατος και η Ανάστασι και η Ανάληψι του Κυρίου, και ξαναδίδεται η συγχώρησι των αμαρτιών, και δεν δεχώμεθα τον άρτο της ζωής;
Όποιος έχει μια πληγή ζητάει κάποιο φάρμακο. Το να είμαστε υποταγμένοι στην αμαρτία είναι μια πληγή. Το ουράνιο φάρμακο είναι τα άχραντα Μυστήρια.
Αν μεταλαμβάνωμε κάθε ημέρα, τότε η κάθε ημέρα είναι για μας μία «σήμερον».
Εάν σήμερα ο Χριστός είναι μέσα μας, αναγεννάει κι ανασταίνει την σημερινή μας ημέρα. Με ποιον τρόπο;
Ο Πατήρ ο εν τοις ουρανοίς λέγει στον Ιησού: «Υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε» (Ψαλμ. β’, 7).
Το «σήμερον» είναι η ημέρα κατά την οποίαν ο Χριστός ανασταίνεται. Υπάρχει το χθες και το σήμερα· όμως, ο Απόστολος λέγει: «Η νυξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν» (Ρωμ. ιγ’, 12). Η νύχτα της «χθες» πέρασε. Η σημερινή ημέρα έφθασε.
Ερμηνεία του «Πάτερ ημών», από τις Κατηχήσεις του Αγίου Αμβροσίου, επισκόπου Μεδιολάνων
229 - 0
Άγιος Πορφύριος: "Από τη στιγμή που μετέλαβα, μού ήλθε μια χαρά υπερβολική, ένας ενθουσιασμός.
Μετά τη Θεία Λειτουργία έφυγα στο δάσος μόνος μου, γεμάτος χαρά και αγαλλίαση. Τρέλα. Νοερώς έλεγα την Ευχαριστία πηγαίνοντας για την καλύβα μου.
Με πάθος έτρεχα μες στο δάσος, πηδούσα από τη χαρά μου,
άνοιγα σε έκταση τα χέρια με ενθουσιασμό, δυνατά και φώναζα: «Δόξα Σοι ο Θεοοοός. Δόξα Σοι ο Θεοοοός.».
Ναι, τα χέρια μου γίνανε κόκκαλο, ξύλο και ανοιγμένα ίσια σχημάτιζαν με το σώμα μου σταυρό. Αν με έβλεπες απ' το πίσω μέρος, θα έβλεπες ένα σταυρό. Το κεφάλι μου σηκωμένο προς τον ουρανό, το στέρνο τέντωνε με τα χέρια να φύγει για τον ουρανό. Το μέρος που είναι η καρδιά πήγαινε να πετάξει. Πόση ώρα ήμουν σ' αυτή την κατάσταση δεν ξέρω. Όταν συνήλθα, έτσι όπως ήμουν, κατέβασα τα χεράκια μου και σιωπηλός, με δάκρυα, προχώρησα πάλι με βρεγμένα τα μάτια μου. Δόξα σοι ο Θεός, κοινώνησα.
Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
372 - 3
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: "ΧΩΡΙΣ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ, ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ;"
Βρέθηκα τελευταία σε μια κεντρική εκκλησία των Αθηνών και έζησα βαθύ πόνο. Την ώρα πού Kοινωνούσαν οι Αρχιερείς και οι Ιερείς, γύρω μου είχαν στηθεί «πηγαδάκια» -και όχι από ανθρώπους χωρίς παιδεία..
Δέκα βήματα από το Άγιο Ποτήριο, και οι «τρελές αγελάδες» με το «ουράνιο των Βαλκανίων» εκάλυπταν την παρουσία του Κυρίου. Η θλιβερή αυτή σκηνή έφερε στη μνήμη μου μια συζήτηση με τον γέροντα Πορφύριο πριν από πολλά χρόνια…
Ήταν και εκείνος στενοχωρημένος, γιατί οι πιστοί έχουν απαιτήσεις -και δικαίως- από τον ιερέα, να είναι προσευχόμενος στο Άγιο Βήμα. Αλλά οι ίδιοι πολλές φορές με τη στάση τους δεν τον βοηθούν.
Εγώ, έλεγε, τους θυμιάζω και εκείνοι δεν υποκλίνονται. Λέω «στώμεν καλώς» και αυτοί κάθονται. Τους ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν. Και το τραγικότερο: λέω «πίετε εξ αυτού πάντες» καί προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι. Μεγάλος πόνος για τον ιερέα.
Ρώτησα:
-Πρέπει, γέροντα, να κοινωνούν όλοι;
-Βρε, δεν το λέω εγώ. Το λέει ο Κύριος. «Πάντες»!
Μήπως έχει καμμιά άλλην έννοια ή λέξη και δεν την ξέρω; Και παρακάτω η ευχή λέει: «και δι’ ημών παντί τω λαώ». Φυσικά, όσοι δεν έχουν κωλύματα.
Οι άλλοι πρέπει να πάρουν προηγουμένως άφεση πνευματικού. Αλλιώς, χωρίς Θεία Κοινωνία, χωρίς Χριστό, πώς θα βγεις μέσα στην καθημερινότητα;
Ήρθες στην εκκλησία και έχασες το σπουδαιότερο, το Δώρο, το παν: Έμεινες με το αντίδωρο. Ξέρεις, βρε Γιωργάκη, τι είναι το «το Άγιο Θυσιαστήριο;» Ό,τι πολυτιμότερο επί της γης.
Οι βασιλικοί θρόνοι, οι προεδρικοί θώκοι, οι ακαδημαϊκές έδρες έχουν μικρή αξία. Η Αγία Τράπεζα είναι η φλεγόμενη βάτος. Εδώ κατεβαίνει ο Χριστός, το Άγιο Πνεύμα παρόν, οι άγγελοι τριγύρω. Φοβερό θέαμα.
Εγώ πολλές φορές φοβόμουνα να ακουμπήσω τα χέρια μου επάνω στην Αγία Τράπεζα Και σ’ αυτό το θαύμα μπροστά, να ακούς τους πιστούς να ψιθυρίζουν για πεζά θέματα, να μη βιώνουν το μοναδικό γεγονός. Ποιος λειτουργεί, μωρέ;
Ο παπάς μόνος του ή όλοι -κλήρος και λαός- μαζί; Γιατί τη λέμε «λειτουργία»; Είναι ή δεν είναι «έργο του λαού»; Ε!
Όπως στέκεται ο ιερέας πρέπει να στέκεται και ο πιστός. Συγκεντρωμένος. Απόλυτα παραδομένος στο Θεό. Αυτή την ώρα δεν είμαστε στη γη. «Οι τα χερουβείμ εικονίζοντες» είμαστε στον ουρανό, μπροστά στην Αγία Τριάδα.
Χωρίς «βιωτική μέριμνα». Είμαστε όλοι ιερουργοί… Πω, πω, πω! Τι μας αξιώνει ο Θεός να ζούμε! Εάν πιστεύουμε ότι μπροστά μας τελεσιουργείται η Μεγάλη Θυσία, θα πρέπει να στεκόμαστε «μετά φόβου Θεού».
Να κλαίμε από ευτυχία που ο ίδιος ο Θεός κατέρχεται και θυσιάζεται από αγάπη για μας. Εάν δεν τα πιστεύουμε, γιατί ερχόμαστε στην Εκκλησία; Ποιόν κοροϊδεύουμε; Πιο συνεπείς είναι αυτοί που δεν μπαίνουν στο ναό…
Στην εκκλησία σιωπούμε, συγκεντρωνόμαστε και μιλάμε στο Θεό….
-Τα κατάλαβες αυτά πού λέω; Εάν ναι, έχεις ευθύνη να ευαισθητοποιείς και τους άλλους αδελφούς μας πού αγνοούν τα τελεσιουργούμενα φρικτά μυστήρια. Έτσι είναι, όπως τα λέω.
Να μας δίνει ο Θεός δύναμη να αντέχουμε το «θαύμα». Κανονικά θα έπρεπε και ο ιερέας και ο πιστός να πεθαίνουν, ζώντας τόσο κοντά στο Μυστήριο, τόσο κοντά στον Ήλιο.
Αλλά ευδοκεί ο πολυεύσπλαχνος Θεός και, άκου φρικτό πράγμα, αναπαύεται κιόλας στη μηδαμινότητά μας…
Εδώ έκλαψε ο σεβάσμιος γέροντας, ο αληθινός λειτουργός…
Και πρόσθεσε:
-Φεύγεις, έτσι, από τη Θεία Λειτουργία γεμάτος γαλήνη, πού ακτινοβολεί και στο περιβάλλον… Τώρα μεταφέρεις Χριστό. Έγινες χριστοφόρος.
Μια ευχή τα λέει όλα: «Δος ημίν εν οσιότητι λατρεύειν Σοι».
(+Γεώργιος Παπαζάχος, καθηγητής Καρδιολογίας στο Παν/μιο Αθηνών και προσωπικός ιατρός του Οσίου Πορφυρίου)
395 - 6
Όταν ομιλούμε για αναξιότητα συμμετοχής στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι ανάγκη να είμαστε πολύ συγκεκριμένοι, να πούμε ποιοί είναι αυτοί που κοινωνούν αναξίως και τί ζωή κάνουν.
Γιατί ο πονηρός σέ αυτό το σημείο βρίσκει χώρο και αυτούς που ζούν πνευματική ζωή (συνεχείς πνευματικός αγώνας, μετάνοια, εξομολόγηση...) και δεν έχουν εμπόδια για να κοινωνήσουν, τους εμποδίζει να κοινωνήσουν συνεχώς εμπνέοντας τους μια ψεύτικη ευλάβεια, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην έχουν καμία πνευματική πρόοδο αλλά να μένουν απροστάτευτοι από τίς δαιμονικές ενέργειες όπως πολύ ξεκάθαρα μας το λένε οι Άγιοι Πατέρες: "Ἐκεῖνοι πού ἀργοποροῦν νά κοινωνήσουν σύν τοῖς ἄλλοις δίνουν τήν ἄδεια καί τό περιθώριο στο διάβολο νά τούς ρίχνει σε διάφορες ἁμαρτίες καί σε πολλούς ἄλλους πειρασμούς, ὅπως λέει καί ὁ θεῖος Κύριλλος ὁ Ἀλεξανδρείας «ὅσοι ἀπομακρύνουν τούς ἑαυτούς τους ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τή θεία Κοινωνία, γίνονται ἐχθροί τοῦ Θεοῦ καί φίλοι τοῦ διαβόλου».
Ὁ θεῖος Χρυσόστομος λέει «γιά αὐτό τό λόγο, Κύριε, πλησιάζω συχνά στά Μυστήρια καί μεταλαμβάνω· ἐπειδή φοβάμαι μήπως ἀπομακρυνόμενος πολύ καιρό ἀπό τή θεία Κοινωνία, μέ βρεῖ ἀπογυμνωμένο ἀπό τή χάρη Σου ὁ νοητός λύκος, ὁ διάβολος, καί μέ θανατώσει».
Ὁ ὅσιος Παλλάδιος διηγεῖται τό ἑξῆς γιά τόν ἀββᾶ Μακάριο τόν Αἰγύπτιο. ᾿Ἀφοῦ θεράπευσε ἐκείνη τή γυναίκα πού μέ τή συνέργεια τοῦ διαβόλου φαινόταν σάν φοράδα στούς ἀνθρώπους, τῆς ἔδωσε αὐτή τή συμβουλή λέγοντάς της. «Γυναίκα, ποτέ σου νά μή λείψεις ἀπό τήν Κοινωνία τῶν Μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά νά μεταλαμβάνεις συχνά. Αὐτή ἡ διαβολική ἐνέργεια σε ἀκολούθησε ἐπειδή γιά πέντε ἑβδομάδες δέ μετέλαβες. Από αὐτό βρῆκε χῶρο ὁ διάβολος καί σέ πείραξε».Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου «Περί συνεχούς Θείας Μεταλήψεως» σελ.125
Και τους άλλους που ζουν κοσμική ζωή,δ.λ.δ. χωρίς μετάνοια, τους κάνει να βλέπουν το μυστήριο σαν ένα έθιμο που πρέπει να το κάνουν σαν καθήκον κάθε γιορτή. Και σ΄αυτή την περίπτωση ομιλούν οι Άγιοι Πατέρες για ανάξια συμμετοχή στο μυστήριο.
Ας δούμε γιά παράδειγμα τι μας
λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γ'αυτό: «Πολλοί από τους πιστούς έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο περιφρονήσεως των αγίων Μυστηρίων, ώστε, ενώ είναι γεμάτοι από αμέτρητες κακίες και δεν διορθώνουν καθόλου τον εαυτό τους, κοινωνούν στις γιορτές απροετοίμαστοι.
Μη γνωρίζοντας ότι προϋπόθεση της θείας Κοινωνίας δεν είναι η γιορτή, αλλά, καθώς είπαμε, η καθαρή συνείδηση. Και όπως αυτός που δεν αισθάνεται κανένα κακό στη συνείδησή του, πρέπει καθημερινά να προσέρχεται στη θεία Κοινωνία, έτσι κι αυτός που είναι φορτωμένος αμαρτήματα και δεν μετανοεί, πρέπει να μην κοινωνεί ούτε στη γιορτή. Γι᾿ αυτό και πάλι σας παρακαλώ όλους να μην πλησιάζετε στα θεία Μυστήρια έτσι απροετοίμαστοι κι επειδή το απαιτεί η γιορτή, αλλά, αν κάποτε αποφασίσετε να λάβετε μέρος στη θεία Λειτουργία και να κοινωνήσετε, να καθαρίζετε καλά τον εαυτό σας, από πολλές μέρες πριν, με τη μετάνοια, την προσευχή, την ελεημοσύνη, τη φροντίδα για τα πνευματικά πράγματα.
Εδώ προφανώς εννοεί ό Αγιος αυτούς που ζουν χωρίς μετάνοια, γιατί αυτοί πού έχουν αληθινή μετάνοια, έχουν κάθε μέρα μετάνοια και όχι κάθε γιορτή, η κάθε 15 ημέρες, η κάθε εβδομάδα, η κάθε μήνα.
Το ίδιο λέει και ο Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων στην ερμηνεία της Κυριακής προσευχής : Ἂς ζοῦμε κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ εἴμεθα ἄξιοι νὰ μεταλαμβάνωμε κάθε ἡμέρα. Γιατί ἐκεῖνος ποὺ δὲν εἶναι ἄξιος νὰ τὸν λαμβάνῃ κάθε ἡμέρα τόν Ούράνιο Άρτο, δὲν θὰ εἶναι ἄξιος νὰ τὸν δεχθῇ οὔτε μιὰ φορὰ τὸν χρόνο."
465 - 0
ΕΝΣΤΑΣΗ Δ΄
Κάποιοι πάλι προβάλλουν τήν ἄποψη καί λένε· «Ιδού ἡ Οσία Μαρία η Αιγυπτία καί πολλοί ἄλλοι ἐρημίτες καί ἀσκητές πού μία φορά κοινώνησαν σέ ὅλη τους τή ζωή. Ἡ βραδύτητα δέν τοὺς ἐμπόδισε νά ἁγιάσουν».
Σ' αὐτούς ἀποκρινόμαστε ὅτι οὔτε οἱ ἐρημίτες κυβερνοῦν τὴν Ἐκκλησία, οὔτε ἡ Ἐκκλησία ἔκανε γιά τούς έρημίτες τούς κανόνες, ὅπως ὁ Ἀπόστολος λέει.
«Ὁ νόμος καί ἡ ἐντολή δέν προορίζονται γιά τόν δίκαιο, γιατί ἐκεῖνος ἀπό μόνος του κάνει τό ἀγαθό». Ὁ θεῖος Χρυσόστομος προσθέτει. «ὅλοι ὅσοι εἶχαν ζῆλο γιά τή φιλοσοφία καί πολιτεία τῆς καινῆς διαθήκης τοῦ Εὐαγγελίου, δέν τήν μεταχειρίσθηκαν ἐξαιτίας τοῦ φόβου τῆς κολάσεως ἤ κάποιας ἀπειλῆς ἤ τιμωρίας ἀλλά μόνο λόγω τῆς ἀγάπης καί τοῦ θεϊκοῦ ἔρωτα. Ἐπειδή αὐτοί δέ χρειάστηκαν προσταγές οὔτε ἐντολές καί νόμους γιά νά ἀγαπήσουν τήν ἀρετή καί νά μισήσουν τήν κακία. Αλλά σάν εὐγενεῖς υἱοί καί ἐλεύθεροι, ἐπειδή ἀναγνώρισαν τήν εὐγένεια τῆς φύσεώς τους, χωρίς κανένα φόβο καί κόλαση, ὅρμησαν ἀπό μόνοι τους στήν ἀρετή καί τήν ἀπέκτησαν».
Ὅμως καί αὐτοί οἱ ἐρημίτες, ἐάν εἶχαν τή δυνατότητα καί δέν κοινωνοῦσαν, κατακρίνονταν ὡς παραβάτες τῶν ἱερῶν Κανόνων καί ὡς καταφρονητές τῶν θείων Μυστηρίων. Ἐάν ὅμως δέν μποροῦσαν, τότε ἦταν ἀνεύθυνοι, ὅπως λέει καί ὁ ἱερός Καβάσιλας· «ἄν οἱ ψυχές τῶν κεκοιμημένων εἶναι ἕτοιμες να κοινωνήσουν, ποιό πράγμα μπορεῖ νὰ τίς χωρίσει ἀπό τή θεία Κοινωνία, ἀφοῦ ὁ Κύριος πάντοτε θέλει καί ἀγαπᾶ νὰ ἁγιάζει καί νά μεταδίδει τόν ἑαυτό Του στόν καθένα; Κανένα βέβαια.
Ἀλλά θα μποροῦσε νὰ πεῖ κάποιος· “ἂν ἕνας ζωντανός χριστιανός ἔχοντας προετοιμάσει την ψυχή του δέν πάει να μεταλάβει, ἄραγε μπορεῖ καί ἐκεῖνος νά ἀπολαύσει τόν ἁγιασμό ἀπό τά Μυστήρια, ὅπως καί οἱ κοιμηθέντες;
” Ὄχι, δέν μπορεῖ ὁ καθένας νά τόν ἀπολαύσει, παρά μόνο ἐκεῖνος πού δέν μπορεῖ νά πάει σωματικά νά μεταλάβει.
Λόγου χάρη οἱ ψυχές τῶν κεκοιμημένων καί ὅσοι κατοικοῦσαν και περιπλανιόντουσαν στίς ἐρημιές, στα βουνά, στα σπήλαια καί στις ὀπές τῆς γῆς, στούς ὁποίους δέν ὑπῆρχε κοντά θυσιαστήριο καί ἐκκλησία, οὔτε ἦταν δυνατόν νὰ δοῦν ἱερέα. Αὐτούς τούς ἀναχωρητές καί ἐρημίτες ὁ Χριστός τούς ἁγίαζε ἀοράτως μέ τόν ἁγιασμό τῶν Μυστηρίων.
Ἐάν κάποιος ἐνῶ μποροῦσε να πάει να μεταλάβει, δέν πῆγε, ἐκείνος εἶναι παντελῶς ἀδύνατον νὰ ἀπολαύσει τόν ἁγιασμό τῶν Μυστηρίων. Ὄχι γιατί δέν πῆγε ἁπλά, ἀλλά γιατί ἐνῶ μποροῦσε νά πάει, ἀμέλησε καί δέν πῆγε.
Καί γι' αὐτό εἶναι φανερό ὅτι ἔχει ἔρημη τήν ψυχή του ἀπό τίς ἀρετές πού ἀπαιτοῦνται γιά τή Μετάληψη.
Διότι, πῶς μπορεῖ αὐτός πού ἐνῶ μπορεῖ νά κοινωνήσει ἀλλά δέ θέλει, νὰ ἔχει ἀγάπη καί προθυμία γιά τήν Κοινωνία;
Η πῶς γίνεται να ἔχει πίστη στο Θεό ἐκεῖνος πού δέν φοβᾶται τήν ἀπειλητικότατη φοβέρα πού ὁ Κύριος κάνει ἐναντίον ὅλων ἐκείνων πού καταφρονοῦν τὸ Δεῖπνο αὐτό;
Πῶς θὰ γίνει πιστευτός ὅτι ἀγαπᾶ τά Μυστήρια πού ἐνῶ μπορεῖ νὰ τὰ ἀπολαύσει δέν τά ἀπολαμβάνει;»
Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.
"Περί της ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ των Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων" Σελ.155-157
450 - 0
Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: «ΚΟΙΝΩΝΩΝΤΑΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΑ ΑΧΡΑΝΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ, ΈΝΙΩΘΑ ΤΕΤΟΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΉΜΟΥΝ ΣΑΝ ΛΙΟΝΤΑΡΙ»
Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης (1920-1991) ιδρυτής και ηγούμενος της Ι. Μονής του οσίου Δαβίδ στην Εύβοια, μας παραθέτει το παρακάτω πνευματικό του βίωμα:
«Αρχίζοντας την ιερατική μου ζωή στο μοναστήρι , στο τυπικό των καθημερινών ιερών ακολουθιών προστέθηκε και η τέλεση της καθημερινής Θείας Λειτουργίας.
Το πρωί , όρθρου βαθέως , αρχίζαμε την ακολουθία και πριν ξημερώσει καλά τελειώναμε την Θεία Λειτουργία.
Έτσι κοινωνώντας καθημερινά τα άχραντα Μυστήρια, ένιωθα τέτοια δύναμη μέσα μου που ήμουν σαν λιοντάρι. Τέτοια θεϊκή φωτιά είχε η ψυχή μου, που όλη την ημέρα ούτε πεινούσα, ούτε διψούσα, ούτε ζέστη ούτε κρύο ένοιωθα.
Από το πρωί ως το βράδυ ακούραστος εργαζόμουν. Ακόμα και το μεσημέρι το καλοκαίρι, όταν οι άλλοι πατέρες ησύχαζαν στα κελιά τους αναζητώντας λίγη δροσιά, γώ κουβαλούσα χώμα παχύ και λίπαινα τους κήπους που καλλιεργούσα έξω από τη μονή».
( π.Διονυσίου Τάτση -Διδαχές Γερόντων σελ.93)
802 - 3
Επειδή έχει επικρατήσει η άποψη ότι: "δεν έχει σημασία το πόσο συχνά Κοινωνούμε, αλλά αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι πρέπει να προηγηθεί η πολύ καλή προετοιμασία για να κοινωνήσουμε αξίως και ας είναι σέ αραιά διαστήματα."
Όσο και αν ακούγεται λογική και σωστή αυτή ή άποψη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα διαβολικό τέχνασμα για να μας εμποδίσει να κοινωνήσουμε συνεχώς.
Πρώτα από όλα ξεχνάμε ότι μαζί με την ειλικρινή μετάνοια και την εξομολόγηση, η πιο ουσιαστική προϋπόθεση για να κοινωνήσουμε όσο είναι δυνατόν καθαροί από την αμαρτία, είναι να κοινωνήσουμε συνέχεια σέ κάθε Θεία Λειτουργία!!!
Αυτό πού τονίζουν οι Άγιοι Πατέρες είναι η αληθινή μετάνοια και η καθαρή συνείδηση.
Ἅγιος Ἰωάννης ο Χρυσόστομος: Χρόνος προσέλευσης στην Θεία Κοινωνία ας είναι η καθαρή μας συνείδηση.
Ας δούμε τί μάς λέει η Αγία Γραφή. Τί χρειάζεται να κάνουμε για να έχουμε καθαρή συνείδηση;
Α Ιω. 1,7 ἐὰν δὲ ἐν τῷ φωτὶ περιπατῶμεν,(δ.λ.δ. εάν ζούμε πνευματική ζωή) ὡς αὐτός ἐστιν ἐν τῷ φωτί, κοινωνίαν ἔχομεν μετ᾿ ἀλλήλων, καὶ τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας.
Εβρ. 9,14 ..πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ,... καθαριεῖ
τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;
Όσο πιο συχνά λοιπόν μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού με αληθινή μετάνοια, τόσο περισσότερο μας καθαρίζει, μας φωτίζει, μας αγιάζει...
Η μετάνοια και όλες οι αρετές, και κάθε προσπάθεια που κάνουμε καθημερινά στόν πνευματικό μας αγώνα τροφοδοτείται και έχει αποτέλεσμα μόνο όταν μεταλαμβάνουμε συνεχώς το Σώμα και το Αίμα του Χριστού!!!
Γι’ αυτό ο Κύριος μάς είπε στό "κατά Ιωάννην 15.4 μείνατε ἐν ἐμοί,κἀγὼ ἐν ὑμῖν.καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ᾿ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε. 15.5 ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν (Ιω.6,56 ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ.)"
318 - 5
Ομιλίες περί Θείας Κοινωνίας