Welcoem to posts!!
in the future - u will be able to do some more stuff here,,,!! like pat catgirl- i mean um yeah... for now u can only see others's posts :c
0 - 0
Η Μουσικη ως προιον
Πέραν όμως της καθοδήγησης της δημιουργικότητας των καλλιτεχνών, οι δισκογραφικές εταιρίες με τη βοήθεια των μέσων διάδοσης μουσικής, ραδιόφωνο, τηλεόραση κ.τ.λ, για την προσφορά ποσοτήτων μουσικής έτοιμης για κατανάλωσης έδωσαν μια άλλη χρήση της μουσικής. Αυτή που ο Ουμπέρτο Εκο αναφέρει ως «ηχητικό συμπλήρωμα των οικιακών δραστηριοτήτων» του ατόμου. Η χρήση της μουσικής ως υπόκρουση στις καθημερινές ασχολίες του ατόμου επιφέρει εθισμό σε ένα είδος ακρόασης της μουσικής που επιδρά περισσότερο στα αντανακλαστικά και το νευρωτικό σύστημα του ατόμου παρά στη φαντασία και το νου. Έτσι μια μουσική εκτέλεση που λαμβάνεται από ακροατές που τους προσφέρεται όγκος μουσικών πληροφοριών σε ώρα εργασίας χάνει όποια άλλη λειτουργικότητα και ιδιαιτερότητα και μετατρέπεται σε άλλη μια από τις πολλές ηχητικές υποκρούσεις που δέχεται το άτομο μέσα στη μέρα του.
Οι Μαξ Χορκχάϊμερ και Τεοντόρ Αντόρνο κατά την προσέγγιση και ανάλυσή τους σε διάφορες μορφές τέχνης οι οποίες ενσωματώθηκαν στη βιομηχανία, κάνουν λόγο και για τη μουσική. Ανάμεσα σε άλλα λένε πως πλέον η μουσική χρησιμοποιείται ως καταναλωτικό αγαθό για την απασχόληση του ελεύθερου χρόνου των ανθρώπων και πως δημιουργείται η ανάγκη διασκέδασης. Ακόμη μιλάνε για μηχανισμούς της βιομηχανίας, όπως την τυποποίηση και τη διαφήμιση, οι οποίοι συμβάλουν στην διατήρησης της δύναμης αναπαραγωγής ήχου και θεάματος να δημιουργεί ιεραρχίες, να διαμορφώνει νοοτροπίες και τελικά μέσω των προϊόντων της να επιβάλλεται.
Αρχικά η τυποποίηση μορφών τέχνης, οι οποίες μπαίνουν στη διαδικασία αναπαραγωγής, κάτω από το πρότυπο που ορίζει η βιομηχανία της κουλτούρας καταργεί κάθε διάκριση ποιότητας, χρήσης και λειτουργίας μεταξύ των προϊόντων και τα καθιστά όμοια μεταξύ τους. Η παρουσία «ειδημόνων» και «κριτικών» διαιωνίζει απλά μια ψεύτικη εικόνα ανταγωνισμού των εμπορευμάτων και δίνει την ψευδαίσθηση στον καταναλωτή ότι έχει τη δυνατότητα επιλογής, αλλά στην πραγματικότητα τα τυποποιημένα προϊόντα είναι κενά νοήματος ή χρήσης. Στην πραγματικότητα, το εμπόρευμα για να επιτύχει το σκοπό του, να δημιουργεί ζήτηση δηλαδή και να καταναλώνεται, πρέπει να προσδίδει την ψευδαίσθηση της ικανοποίησης και όχι την πραγματική ικανοποίηση ούτως ώστε το αίσθημα της στέρησης να υπάρχει πάντα, να μεγαλώνει και έτσι η κατανάλωση να συνεχίζεται εσαεί.
0 - 0
Και έτσι φτάσαμε στην απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ. Όλες οι υποκριτικές εκκλήσεις για ειρήνευση που ακούγονται από χθες, και ειδικά από τα στόματα Δημοκρατικών βουλευτών, γερουσιαστών, κυβερνητών κλπ, οδηγούν στο να παρουσιαστεί ο Τραμπ ως μία καινούργια δύναμη από το πουθενά, κοινώς τον ξεπλένουν.
Όταν μιλάμε για ειρήνευση και για πολιτικό διάλογο, στην πραγματικότητα μιλάμε για δημοκρατία. Και η δημοκρατία έχει για πάρα πολύ καιρό χαθεί στις ΗΠΑ. Κάθε δημοκρατικός θεσμός έχει γίνει ενεργούμενο ενός κορπορατικού κράτους, το οποίο είναι παραδομένο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι του, σε ένα κορπορατικό κεφάλαιο. Γερουσιαστές, βουλευτές, κυβερνήτες, ο πρόεδρος, ο αντιπρόεδρος, ακόμα και αυτός ο πυλώνας ελέγχου που προβλέπεται από το σύνταγμα, δηλαδή τα δικαστήρια. Όλοι είναι φορείς μιας ρητορικής που αφήνει αυτούς που είναι οι υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάντια αλώβητους.
Το Δημοκρατικό κόμμα για πάρα πολύ καιρό συνεχίζει να αναμασάει, εναγωνίως ψάχνοντας για τους λόγους εκείνους που θα το κάνουν να φαίνεται και να είναι διαφορετικό από τους αντιπάλους του, ένα ισχνό αφήγημα περί ελευθερίας, η οποία όμως θα προστατεύει κυρίως τα δικαιώματα αυτών που έχουν ( haves), ενώ αυτοί που δεν έχουν ( have nots) συνεχίζουν να αφήνονται στη μοίρα τους να παλεύουν με την καθημερινότητα και να ζουν μία ζωή πολύ μακριά από το αμερικανικό όνειρο.
Το αφήγημα των Δημοκρατικών αφήνει απ' έξω τους λόγους για τους οποίους οδηγήθηκε στην υποβάθμιση κάθε δημοκρατικός θεσμός. Δεν αναφέρει ποτέ για την συνεχή αποβιομηχάνηση, την υποβάθμιση του κράτους πρόνοιας, τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης και την εξαθλίωση της εργατικής τάξης, τη μεταφορά κεφαλαίων προς άλλους εξωχώριους παραδείσους διαφθείροντας και εκμαυλίζοντας άλλους λαούς προς άγραν μεγαλύτερης κερδοφορίας, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την αυταρχικοποίηση του κράτους με την κατασκευή του μεγαλύτερου συστήματος φυλακών στον κόσμο που έβαλαν μέσα να σαπίζουν όσους δεν ταιριάζουν στο αμερικανικό όνειρο, κυρίως μαύροι και Λατίνοι.
Το Δημοκρατικό κόμμα, όντας δέσμιο αυτού του κορπορατικού κεφαλαίου, απέφυγε όπως ο διάολος το λιβάνι να αναφερθεί έστω και μία φορά σε όλα αυτά. Αντιθέτως, όποτε βρέθηκε στην εξουσία συνέχισε αυτή τη λογική της αύξησης των ανισοτήτων, μέσα από τη μείωση των φόρων των μεγάλων επιχειρήσεων ( haves) και την αύξηση των φόρων αυτών που δεν έχουν (have nots). Έτσι παρά το γεγονός ότι υπερασπίστηκε, ισχνά και θολά πολλές φορές, όσους στοχοποιούν οι Ρεπουμπλικάνοι, εν τούτοις απέτυχε να δώσει μία πειστική εναλλακτική. Και έτσι κόσμος που έβρισκε τον εαυτό του αποκλεισμένο στράφηκε προς την άλλη εναλλακτική που του παρασχέθηκε. Το ίδιο λοιπόν το σύστημα μέσα από δεκαετίες πολιτικών, ξέρασε τον Τραμπ. Και παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες και τη στοχοποίησή του, κάθε φορά έβγαινε ενισχυμένος, ακριβώς γιατί η εναλλακτική δεν ήταν εναλλακτική.
Και τώρα φτάσαμε στο σημείο που το white supremacy, η μισαλλοδοξία, η φασιστική θρησκοληψία, ο ρατσισμός, ξεπλένονται από μία απόπειρα δολοφονίας. Αυτό που έρχεται είναι πολύ σκοτεινό και πολύ δυσοίωνο. Και όλοι μαζί, ακόμα και αυτοί που υποτίθεται ότι το αντιπαλεύονται, δούλεψαν για αυτό.
0 - 0
music junkie