حمیدرضا روحی متولد ۱۶ فروردین ۱۳۸۲ ساکن شهرزیبای تهران بود. او جوانی پر استعداد بود. موتور سواری ماهر که به بازیگری، خوانندگی و مدلینگ هم علاقه داشت. سال ۱۳۹۱ هنگامی که ۹ ساله بود بعنوان جذاب‌ترین نوجوان ایران شناخته شده و حتی قرار بود که در یک سریال بازی کند. حمیدرضا رشته عمران را انتخاب کرده و دانشجوی سال اول دانشگاه آزاد شهر قدس بود . اما او که قلبی مهربان و فداکار داشت،‌ نسبت به پیرامونش نمیتوانست بی تفاوت باشد این بودکه با شروع خیزش سراسری ۱۴۰۱ به اعتراضات مردمی پیوست و فعالانه شرکت کرد.
حمیدرضا نسبت به مردم و خاک وطنش پر از عشق و محبت بود و از ظلم حکومتی به جان آمده و پر از خشم. او به جایی رسیده بود که ایستادگی برای آزاد کردن ایران و مردمش را با همه وجود میخواست و تنها راه را کف خیابان و در مبارزه علیه دیکتاتور دید.
شامگاه پنجشنبه ۲۶ آبان ۱۴۰۱ بود که حمیدرضا همراه با جوانان معترض دیگر در کوچه روبروی نیلوفر دوم در شهرزیبا با ماموران حکومتی مواجه شدند. حمیدرضا که با خود کوکتل مولوتف به همراه داشت ابتدا از ناحیه زانو هدف شلیک مستقیم ماموران حکومتی قرار گرفت و زخمی شد و سپس با پای زخمی خود را تا کوچه سرو دوم که محل سکونتش بود رساند اما ماموران جنایتکار حکومتی گلوله دیگری به قفسه سینه وی شلیک کردند. حمیدرضای قهرمان و دلیر جانش را از دست داد.
پس از آن حکومت با سناریو تکراری ادعا کرد که حمیدرضا بسیجی بوده اما دوستان او فیلمی از حمیدرضا در اعتراضات را منتشر کردند که در حال شعار دادن علیه حکومت و در کنار مردم بوده است . مردم در مراسم خاکسپاری او شعار دادند«حمیدرضا را کشتن، اسم بسیج گذاشتن»
روز جمعه ۲۷ آبان ۱۴۰۱ مردم و دوستان و آشنایان حمید رضا در خیابان نیلوفر دوم شهرزیبا و مقابل خانه حمیدرضا روحی تجمع کرده و با خشمی آتشین شعار دادند: «مرگ بر دیکتاتور» و «امسال سال خونه، سید علی سرنگونه» و نهایتا روز شنبه ۲۸ آبان حمیدرضای قهرمانشان را در بهشت زهرا در قطعه ۲۱۱ به خاک سپردند . خشم مردم و دوستان و نزدیکان حمیدرضا آنقدر زیاد بود که در میان فضای امنیتی بهشت زهرا شعار میدادند «مرگ بر دیکتاتور» و «عدالت کجایی» و «این گل پرپر شده فدای میهن شده»
بله حمیدرضای قهرمان و آزاده نوشته بود :«خدایا روزی ما را از جایی مقرر کن که لقمه هایمان مجبورمان نکندچشم هایمان را بر حق ببندیم» و او هرگز چشمهایش را بر حقیقت نبست ...
من ندانم به نگاه تو چه رازی ست نهان
که من آن راز توان دیدن و گفتن نتوان