سارینا اسماعیل زاده دانش آموز ۱۶ساله و اهل کرج،‌ دختری باهوش و اهل شعر و قلم بود.
او یوتیوبر و ادمین چند کانال تلگرامی بود و در آنها دغدغه های اجتماعی و سیاسی و اعتراضاتش به وضع موجودرو در غالب دست نوشته،‌شعر ویا ویدئو کلیپ درج میکرد.
دختری که هم آنچه بود را میفهمید و هم آنچه باید باشد را آرزو میکشید.
سارینا در کانال تلگرامیش نوشته بود:
«روزی دختری در راه برگشت به خانه گم شد.
چشمانش را بست تا گذر همیشگی خود را بیابد.
چشمانش را بست، ولی جز تاریکی چیز دگری نیافت.
روشنایی چند ستاره در اعماق آسمان نظرش را جلب کرد، خواست آن‌ها را بدست بگیرد،
دستانش را دراز کرد، اما نشد.
پاهایش را بلند کرد، اما نشد.
پرید، اما نشد.
پاک مستاصل مانده بود.
چشمانش را باز کرد، و فقط دوید.
گام‌هایش را خیلی بلند‌تر برمی‌داشت.
استوار‌تر از قبلی.
تا بلکه،
اول از همه،
خود را پیدا کند،
و سپس،
جایی که به آن تعلق دارد را...»
‌و سارینا جایی که به آن تعلق داشت را یافته بود. خیابان...
خیابانهای فریاد جایی بود که سارینا به آن پیوست و در کنار دختران و پسران و جوانان دیگری از جنس خودش برای آزادی فریاد کشید.
ظهر ۳۱شهریور ۱۴۰۱ بود که ماموران حکومتی به سمت مردم معترض در کرج حمله برده و با باتون به ضرب و شتم آنها پرداختند. سارینا که نقش فعالی در اعتراضات داشت نیز در اثر ضربات وارده به سرش دچار خونریزی شدید شده و چند ساعت بعد جانش را از دست داد.
دختری که به دنبال روشنایی و به دنبال نور بود به سوی آسمان پرکشید.‌ دختری که معنای زندگی را در مرگی هدفمند یافته بود...
سارینای شجاع را در بهشت سکینه کرج در قطعه ۳۱، ردیف ۴۳ و شماره ۳۴ به خاک سپردند.