Αφήνουμε την θύρα μας ανοιχτή στην αμαρτία. Δε βουλώνουμε τα' αυτιά μας να μην ακούσουμε τις Σειρήνες. Δε δενόμαστε από φόβο στο κατάρτι μιας μεγάλης ιδέας, μήτε παρατούμε το καράβι και χανόμαστε γρικώντας, φιλώντας τις Σειρήνες. Παρά εξακολουθούμε την πορεία μας, αρπάζουμε και ρίχνουμε τις Σειρήνες στο καράβι μας και ταξιδεύουν κι αυτές μαζί μας .
Τούτη είναι σύντροφοι, η καινούρια Ασκητική μας!
«Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή: Σας εύχομαι να 'ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να 'στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ».
ΠΡΩΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΑΣ
Ύποτάζω την ύλη, την αναγκάζω να γίνα καλός αγωγός του μυαλού μου. Χαίρουμαι τα φυτά, τα ζώα, τους ανθρώπους, τους θεούς σαν παιδιά μου. "Όλο το Σύμπαντα το νιώθω να σοφιλιάζει απάνω μου και να με άκλουθάει σα σώμα.
Σε άξαφνες φοβερές στιγμές αστράφτει μέσα μου: «"Όλα τούτα είναι παιχνίδι σκληρό και μάταιο, δίχως αρχή, δίχως τέλος, δίχως νόημα.» .
-- Το ρόδο--
Είδα το ρόδο · φράχτης
πρωταρχικός της αρμονίας,
γαληνά μελούμενο.
Η δίχως πείσμα τελειότητά του
γαλήνεβε το αηδόνι,
το ξαγριεμένο μέσα στη λαμπράδα
τη στροβιλιστή του κελαδισμού του.
Και το διάστημα περιτύλιξε τον αγέρα
με τελειότητα παλατιού
και πια αδύνατο να σύρει φωνή.
--- Η Έξοδος ----
Να φύγεις, επιτέλους, να φύγεις
προς τις δόξες, προς τις δροσούλες,
(σίγουρη πιά η προσδοκία,
μοιραίες πιά οι ορμές),
να γλυστρήξεις απάνου στο δροσάτο
χρουσομένο καλοκαίρι,
ωσότου ν ασκώσεις μπροστά στα κύματα
τη χαρούμενη πιτηδιοσύνη
των ορμητικών μυώνων του ένστικτου
να σφεντονίσεις, να σφεντονίσεις άφοβα
τα πλούτη και τις κραβγές,
ανάμεσα από την αβγή
την κεντρική ενός παράδεισου,
να βουλιάξεις αλάκαιρος
και να ξαναγενηθείς ολοκάθαρος
εφτυχισμένος, γρίγορος, αστρικός
ανάλαφρος και χωρίς φίλο;
---- Τούτοι οι λόφοι------
Αγνότητα; μοναξιά; Νάτους, εκεί πέρα, σταχτιοί.
Σταχτιοί ανέγγιχτοι που μήτε το χαμένο βήμα
πάτησε ποτέ, υπέροχα ανάλαφροι.
Σταχτιοί, ομάδι με το Τίποτα και μελαγχολική
ω